yırtık ses telleri

kendini kandırır insan çoğu kez,
tıpkı nefes alır gibi.
yaşadığını hisseder o zaman,
görünmeyen bir kan gider ruhuna.

sonra…
aldığı o nefesi verir elbet geriye.
ama ruha işleyen o kan, can olmuştur artık.
verir onu da geriye, aldığı yere!
ruhu yırtılır öksürmekten,
kan bulaşır hayallerden mendiline!

anılarından bir mezar kazar beyninde,
ama derince!…

ve canlı canlı içine bırakır,
o, havada ayaklarından ters tutulan, ağlayan aşkı!

üstüne de taze kokan hayallerinden atar,
kürek kürek!…

sonra da sıkıca bastırır üstünü,
kalbiyle…
sıkışsın, hava alamasın, çıkamasın boğulsun diye.

boşluğu dolduran şarkılar ağıt olmuştur dillerde,
herkesin kendi öldürdüğüne yaktığı…
yırtık ses telleri kalır önceki geceden
ve hor kullanılmış gözyaşı bezleri geriye...