TOZ

Bak bak! Uçuşuyorlar sağda solda…
Konacaklar üstüme yine,
Birikmişleri silemeden.
Konarlar ki parlamasın,
Görünmesin alttaki beyazlık.
Bir parmak gelir arada,
“Ben” yazar ve gider…
“Sen” sana kalmış,
Eskilerin üstüne yazabilirsen…
Sonra yenileri konar üstüne.
Konarlar ki görünmesin,
Tozdan kararmış kalbin eski “Ben”leri.
Üfleyince gidiyorlar mı peki?
Görünmüyorlar da hemen.
Işık tutmak lazım üstlerine,
Belki eski bir ruh feneri ile…
Burada bir yerde olacaktı, nerde ki?
Onun da gözlerine bulaşmış,
Çapak olmuş, kaplamış tozlar.
Belki de ışığa çıkarmak lazım,
Gelsin birisi üflesin diye
Tüm nefesiyle!
Ya da şöyle güzel bir yağmur yağsa keşke
Yağsa da ruhumun tüm tozları,
Kirleri akıp gitse...